Póst-Jón

Gamanópera um söngfugla og skrautfjaðrir

Póst-Jón er íslensk staðfæring Óðs á gamanóperunni Le postillon de Lonjumeau eftir franska tónskáldið Adolphe Adam sem var frumsýnd í París árið 1836 við gríðarlegan fögnuð áhorfenda. Hún hefur síðan þá ekki notið þeirra vinsælda sem hún á skilið en hún gerir grín að óperuforminu á hátt sem aðeins sönnum óperuunnanda gæti tekist. Óperan fjallar um póstmanninn Jón sem býðst skyndilega að flytjast til Danmerkur til að gerast óperusöngvari en þarf þá fyrirvaralaust að yfirgefa eiginkonu sína Ingibjörgu sem hann gekk að eiga fyrr sama dag. Tíu árum síðar hittast þau aftur í Kaupmannahöfn með ófyrirséðum afleiðingum.

Úr gagnrýni um Don Pasquale

“Venju­leg óperu­upp­færsla getur ekki boðið upp á aðra eins ná­lægð og maður upp­lifði hér. Það var eins og að vera þátt­takandi í sögunni sem var svo sannar­lega ó­metan­legt […] söngur allra var auð­skiljan­legur, og maður skellti upp úr hvað eftir annað. Út­koman var hreint út sagt ó­gleyman­leg skemmtun.” – Jónas Sen

“Þau eru öll flínkir tónlistarmenn og söngvarar og ekki nóg með það; þau eru líka góðir leikarar og kunna að þræða þennan gullna meðalveg sem reynist svo oft vandfundinn í óperunni: að láta leikinn og túlkunina líkt og spretta fram úr söngnum þannig að hvorugt yfirtekur hitt […] Hér er á ferð viðburður sem enginn má missa af, sá sem á annað borð ann tónlist og leiklist.” – Jón Viðar Jónsson

“Þau eru í einu orði sagt, stórkostleg og Don Pasquale í Þjóðleikhúskjallaranum ein besta skemmtun sem ég hef upplifað í leikhúsi.” – Steingerður Steinarsdóttir

“Svo myljandi fyndið að ég fékk harðsperrur af hlátri.” – Silja Aðalsteinsdóttir

“Þau eru raunverulega að brjóta blað, rífa niður hásali, leysa úr viðjum og álögum, óperuna sjálfa […] í öllum bænum ekki missa af þessu, líka þið sem segist hata óperur og ekki skilja neitt í þeim. Þið munið hafa aðra sögu að segja.” – Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir